دانشگاه فرهنگیان و توسعه پایدار

دانلود فایل کامل دانشگاه فرهنگیان و توسعه پایدار
در قالب فایل word و متشکل از 8 صفحه قابل ویرایش

بخشی از محتوا ::
آموزش برای توسعه پایدار، رویکردی از آمـوزش اسـت کـه در جسـتجوی توانمندسـازی مردم برای پذیرش مسئولیت برای ایجاد یک آینده پایدار میباشد. این برنامـه کـه پیـرو تصویب قطعنامه ۵۷/۲۵۴ مجمع عمومی سازمان ملـل متحـد در سـال ۲۰۰۲ مبنـی بـر تعیین دهه ۲۰۰۵-۲۰۱۴ به عنوان “دهه آموزش برای توسعه پایدار” در یونسکو طراحی شد، شامل ابعاد اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و زیستمحیطی اسـت کـه در همـه آنهـا، آموزش به عنوان رکن و ابزار اصلی به منظور تحقق اهداف برنامه در نظـر گرفتـه شـده است.

دانشگاه فرهنگیان به دلیل ضریب تأثیر بسیار بـالای خـود در آگـاهی بخشـی و ارتقای قابلیت های مورد نیاز نهادها و سـازمانهای جامعـه از جملـه معلمـان و کارکنـان سازمان آموزش و پرورش و دیگر نهادها، ظرفیت لازم برای آغاز جنبش توسعه پایدار را دارد .بدین ترتیب، با ظهور الگـوواره پایـداری و تغییـر فرضـیات بنیـادین، نظـا مهـای آموزشــی معلمــان و مــدیران و دگــر کارکنــان نهادهــا، ادارات و در رأس آنــان دانشــگاه فرهنگیان و پردیس های تحت پوشش آن، نیز باید ساختارهای خود را در تمام بخشـها به ویژه در حوزه آموزش با شرایط جدید منطبق نمایند. هدف از این مقاله بررسی نقـش دانشگاه فرهنگیان و پردیس های استانی آن در آموزش توسعه پایدار است.در این مقالـه مفهوم توسعه پایدار، نقش نظام های آموزشـی بـه ویـژه دانشـگاه فرهنگیـان در توسـعه پایدار، رویکردهای آموزشی مورد نیاز و قابلیت های توسـعه پایـدار بررسـی و در نهایـت، توصیه هایی برای نهادینه کردن توسعه پایدارارائه شده است.

کلمات کلیدی: توسعه پایدار، آموزش ، آموزش عالی، دانشگاه فرهنگیان ، قابلیت های کلیدی.

مقدمه

هدف نهایی توسعه، بهبود سطح زندگی افراد جامعه از طریق کاهش فقر، بیکاری و نابرابری است.[۱] تا اوایل دهه هشتاد میلادی با حاکم بودن الگوواره رشد، تصور بر این بود که تنها راه رسیدن به توسعه، افزایش رشد اقتصادی است. امروزه تعریف توسعه که تا به حال صرفاً جنبه اقتصادی داشت تغییر کرده و به نوعی جامع نگری با ابعاد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی روی آورده است که هدف اصلی آن »توسعه انسانی پایدار« است. در سال ۱۹۸۳ سازمان ملل متحد۱ به منظور رفع مشکلات پیش آمده ، کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه ۲ را ایجاد کرد که در گزارش نهایی خود با عنوان »آینده مشترک ما«، رویکرد جدید توسعه پایدار را مطرح ساخت. در این گزارش، توسعه پایدار بدین گونه تعریف شد: توسعه ای که نیازهای نسل کنونی را بدون در خطر قرار دادن توانایی نسل های آینده در رفع نیازهایشان ، برآورده می سازد . [۲] آموزش عالی به دلیل ضریب تأثیر بسیار بالایی که دارد، دارای توانایی لازم برای آغاز حرکتی اساسی به سمت توسعه پایدار می باشد.[۳] از دوران ظهور انقلاب صنعتی و و فرو ریختن دیوار بلند میان آموزش عالی و جامعه، دانشگاه ها با ارائه خدمات آموزشی و پژوهشی متناسب با نیازها و خواست جامعه ، مصدر تحولات عظیم صنعتی ، اقتصادی واجتماعی و … جامعه گردیدند .این تحولات، علاوه بر افزایش تولیدات و رشد اقتصادی و بهبود نسبی سطح رفاه ، موجب افزایش بیش از پیش استفاده از منابع ، تخریب محیط زیست ، فقر ، نابرابری های اجتماعی، ظهور جنگ ها و ناآرامی ها و … نیز گردیده است که به نوبه خود،موجبات ناپایداری توسعه جوامع را فراهم ساخته است .هم اکنون دانشگاه های بسیاری در سطح جهان به دنبال تجدید نظر و اصلاح سیاست های پیشین خود برای اعمال اصول پایداری در سیاست ها و مدیریت خود می باشند تا قابلیت های ناپایداری را که سالها توسط آموزش عالی ترویج شده بررسی نموده و در نوع رابطه خود با جامعه تجدید نظر نمایند. این مقاله ضمن بررسی مفهوم توسعه پایدار ،ابتدا به ابعاد محیطی،اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی می پردازد .سپس نقش سیستم های آموزشی به ویژه دانشگاه ها ، رویکردهای آموزشی مورد نیاز و قابلیت های توسعه پایدار به بحث گذاشته می شود .در نهایت ، توصیه هایی برای نهادینه نمودن توسعه پایدار ارائه می گردد.